ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 |
در ازل پرتو حسنش ز تجلی دم زد | عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد |
جلوهٔ ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت | عین آتش شد ازین غیرت و بر آدم زد | |||
عقل میخواست کزان شعله چراغ افروزد | برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد | |||
مدّعی خواست که آید بتماشاگه راز | دست غیب آمد و بر سینهٔ نامحرم زد | |||
دیگران قرعهٔ قسمت همه بر عیش زدند | دل غمدیدهٔ ما بود که هم بر غم زد | |||
جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت | دست در حلقهٔ آن زلف خم اندر خم زد | |||
حافظ آنروز طربنامهٔ عشق تو نوشت | ||||
که قلم بر سر اسباب دل خرّم زد |
((هوشنگ ابتهاج))