در ازل پرتو حنش ز تجلی دم زد ....

در  ازل  پرتو  حسنش  ز  تجلی   دم    زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

	جلوهٔ ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت		عین آتش شد ازین غیرت و بر آدم زد
	عقل میخواست کزان شعله چراغ افروزد		برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد
	مدّعی خواست که آید بتماشاگه راز		دست غیب آمد و بر سینهٔ نامحرم زد
	دیگران قرعهٔ قسمت همه بر عیش زدند		دل غمدیدهٔ ما بود که هم بر غم زد
	جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت		دست در حلقهٔ آن زلف خم اندر خم زد
	حافظ آنروز طرب‌نامهٔ عشق تو نوشت
	که قلم بر سر اسباب دل خرّم زد

ای عشق همه بهانه   از  توست

من    خامُشَم  این  ترانه  از   توست

آن   بانگ     بلند   صبحگاهی،

 وین   زمزمه ی   شبانه    از  توست

من   اَندُهِ   خویش   را   ندانم.

این گریه ی  بی  بهانه   از   توست

ای   آتش   جان    پاکبازان

 در  خِرمَنِ   من   زبانه   از توست

افسون شده ی تو را زبان نیست

 وَر هست،همه فِسانه از توست

کَشتیِ    مَرا    چه  بیمِ    دریا؟

توفان  زِ تو و  کَرانه   از   توست

گر   باده    دَهی    و گرنه،  غم نیست

 مست   از تو،  شرابخانه    از   توست

مِی    را چه    اثر    به   پیشِ   چَشمَت؟

کاین مَستیِ     شادمانه  از توست

پیشِ تو چه توسنی کند عقل؟

 رام است که تازیانه از توست

من می گذرم خَموش و گُمنام

آوازه ی جاودانه از توست

چون سایه مرا زِ خاک ،برگیر

 کاین جا،سر و آستانه از توست

((هوشنگ ابتهاج))