ای دل غمگین مباش که مولای ما علیست

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد،،

آواره عشق ما آواره نخواهد شد..

آن را که منم خرقه ، عریان نشود هرگز،،

وان را که منم چاره ، بیچاره نخواهد شد..

آن را که منم منصب ،معزول کجا گردد ؟!

آن خاره که شد گوهر، او خاره نخواهد شد..

آن قبله مشتاقان ، ویران نشود هرگز،،

وان مصحف خاموشان ،سی پاره نخواهد شد..

از اشک شود ساقی ، این دیده من لیکن،،

بی نرگس مخمورش ،خماره نخواهد شد..

بیمار شود عاشق ، اما بنمی میرد ،،

ماه ار چه که لاغر شد، استاره نخواهد شد..

 خاموش کن و چندین ،غمخواره مشو آخر،،

آن نفس که شد عاشق ، اماره نخواهد شد...

___________

(دیوان شمس)