ای عشق همه بهانه از توست . . . . . . .

ای عشق همه بهانه   از  توست

من    خامُشَم  این  ترانه  از   توست

آن   بانگ     بلند   صبحگاهی،

 وین   زمزمه ی   شبانه    از  توست

من   اَندُهِ   خویش   را   ندانم.

این گریه ی  بی  بهانه   از   توستای   آتش   جان    پاکبازان در  خِرمَنِ   من   زبانه   از توست

افسون شده ی تو را زبان نیست

 وَر هست،همه فِسانه از توست

کَشتیِ        مَرا        چه      بیمِ       دریا؟

توفان    زِ     تو  و        کَرانه   از   توستگر   باده    دَهی    و گرنه،  غم نیست مست   از تو،  شرابخانه    از   توست

مِی    را چه    اثر    به   پیشِ   چَشمَت؟

کاین مَستیِ     شادمانه  از توستپیشِ    تو     چه    توسنی     کند عقل؟ رام است    که تازیانه    از    توست 

من می گذرم خَموش   و     گُمنام

آوازه ی        جاودانه         از       توستچون   سایه    مرا    زِ       خاک ،        برگیر کاین  جا،  سر و     آستانه    از    توست

((      هوشنگ ابتهاج   ))